Submitted by Karen Information Center on October 14, 2009 
က်ေနာ္ ေရႊကုကၠိဳမွာ ပြဲသြားၿပီးအျပန္ လမ္းမွာ ဒီေကဘီေအတပ္က ေပၚတာလုိက္ရမယ္ဆိုၿပီး ဖမ္းေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ္ ေပၚတာပါသြားခ်ိန္က က်ေနာ့္မိန္းမဟာ ကေလးငယ္တဖက္နဲ႔ ေမြး ခါနီး ကိုယ္၀န္နဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္။
က်ေနာ္တို႔လုိက္ရတဲ့ ဒီေကဘီေအတပ္က ဘာတပ္လဲေတာ့ က်ေနာ္မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ စစ္သားေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အတူတူပဲ သြားရတယ္။ ေပၚတာေတြ လည္း အမ်ားႀကီးနဲ႔ စစ္သားအမ်ားႀကီးပဲဆိုေတာ့ လူတန္းႀကီးက အရွည္ႀကီးပဲ သြားၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲေတာ့ က်ေနာ္ မခန္႔မွန္းတတ္ဘူး။ ေပၚတာထဲမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကေလး ေတြက နည္းပါတယ္။ အသက္ ၃၀၊ ၄၀ အရြယ္ေတြက ပိုမ်ားတယ္။ ေပၚတာထဲမွာ တခ်ဳိ႕က လည္း ေသနတ္ေတြ၊ က်ည္ဆံေတြထမ္းရတာရွိသလို က်ေနာ္ကေတာ့ ထမင္းအိုးေတြ ထမ္းရ တယ္။ သိပ္ေတာ့ မေလးပါဘူး။ ဒီေကဘီေအေတြက က်ေနာ္တို႔ကို အထမ္းသမားအျဖစ္ ေခၚ သြားၿပီးေတာ့ သူတို႔သြားမဲ့ေနရာေရာက္ေပမဲ့လည္း က်ေနာ္တို႔ေပၚတာေတြကို ျပန္လႊတ္မေပး ဘူး။ က်ေနာ္ဆို ေပၚတာပါသြားၿပီးေနာက္ပိုင္း အေဖ ဆံုးသြားတယ္။ ဒါကို ေတာင္းျပန္တယ္။ ခြင့္မေပးဘူး။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္မိန္းမ ကေလးေမြးတာၾကားတယ္။ ဒါလည္း မေပးျပန္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔က စစ္သားမွမဟုတ္တာ။
အထမ္းပစၥည္းေတြ လာထမ္းပို႔ၿပီးၿပီပဲ။ ဒါ လည္း မေပးျပန္ဘဲ လူခ်ိန္းမွ ျပန္လို႔ရမယ္ေျပာတယ္။ တခါမွလည္း လူခ်ိန္းတာ မေတြ႔ရဘူး။ ေပၚတာအျဖစ္ ပါလာတဲ့ အျခားလူေတြလည္း တေငးေငး၊ တငိုင္ငိုင္နဲ႔ပဲ။ တေယာက္နဲ႔တ ေယာက္လည္း ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကို ေျပာဆိုၾကတာ မရွိဘူး။ သူ႔အေတြးနဲ႔သူ၊ ကိုယ့္အေတြး နဲ႔ ကိုယ္ပဲ။ က်ေနာ္လည္း မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြကို စိတ္ပူတာေၾကာင့္ အရဲစြန္႔ၿပီး ထြက္ေျပး လာတာ။
ျဒပ္မဲ့ပံုတူ
10 years ago
0 comments:
Post a Comment